Δημοτικό Διαμέρισμα Πεπονιάς.
το παλιό όνομα της Πεπονιάς ήταν Λαή και η μετονομασία
του χωριού με το όνομα Πεπονιά πραγματοποιήθηκε στης
20/8/1927,που σύμφωνα με παλαιότερη απόφαση του ελληνικού κράτους μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας απο τους Τούρκους,και απο την πρώτη στιγμή της σύστασης του καινούριου Ελληνικού Κράτους,αποφασίστηκε και ορίστηκαν επιτροπές,οι οποίες θα έκριναν αναλόγως και θα οδηγούνταν στην μετονομασία χωριών που έφεραν δικά τους κυρίως τοπωνύμια,σε καθαρός Ελληνικά,έτσι αμέσως μετά και την απελευθέρωση της Μακεδονίας μετά τους Βαλκανικούς πολέμους(1912-1913) και μετά και απο την Μικρασιατική Καταστροφή(1922)και την ανταλλαγή των πληθυσμών όπου πολλά απο τα χωριά μας έφεραν κυρίως τούρκικα ονόματα,αποφασιστικέ για τα χωριά μας όπως και για τα περισσότερα χωρία της Ελλάδος η μετονομασία τους σε καθαρός Ελληνικά ονόματα.
μια και αναφερόμαστε σε κάποια ιστορικά στοιχεία για την Πεπονιά θα σας παραθέσουμε ένα
στοιχείο που αφορά στην περίοδο του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου της Ιεράς Μητροπόλεως Σισανίου και Σιατίστης και αφορά στον τότε εφημέριο του χωριού Ιερέα Αθανάσιο Παπαχρήστου
"Ἱερεύς Ἀθανάσιος Παπαχρήστου, 25 Μαρτίου 1943.
Ἐφημέριος Πεπονιᾶς. Ὅταν στίς 25 Μαρτίου 1943 εἰσέβαλαν οἱ Ἰταλοί στό Μικρόκαστρο, κοντά στήν Σιάτιστα, οἱ κάτοικοι κατέφυγαν στίς παρακειμένες δασώδεις περιοχές. Ὁ π. Ἀθανάσιος πού κατοικοῦσε στό Μικρόκαστρο ἀλλά ἐφημέρευε στήν Πεπονιά, παρέμεινε μέ τούς γέροντες στό Μικρόκαστρο. Μόλις ἀντιλήφθηκε τήν εἴσοδο τῶν κατακτητῶν στό χωριό ἐπῆγε νά τούς προϋπαντήση μήπως καί τούς μαλακώση καί γλυτώση ἀπό τήν ἐκτέλεση τούς συγχωριανούς του, πού εἶχαν συλλάβει, καί τό χωριό ἀπό τήν ὁλοσχερῆ καταστροφή. Μόλις οἱ Ἰταλοί τόν εἶδαν τόν διέταξαν νά τούς ἀκολουθήση. Τόν ὡδήγησαν στόν κεντρικό δρόμο τοῦ χωριοῦ, ὅπου τόν ἐκτέλεσαν διά τυφεκισμοῦ. Κατέλιπε τήν Πρεσβυτέρα του καί τά ἕξη ἀνήλικα παιδιά του Σουλτάνα, ἐτῶν 13, Ἑλένη, ἐτῶν 12, Στέργιο, ἐτῶν 10, Κωνσταντῖνο, ἐτῶν 7, Ἠλία, ἐτῶν 5 καί Ἀθανάσιο, πού γεννήθηκε μετά τόν θάνατό του
Ἀρχεῖο Ἱερᾶς Συνόδου, Φάκελος Ἐθνομαρτύρων Κληρικῶν, Ἔκθεσις περί τῆς καταστάσεως τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σιατίστης καί τῆς ὅλης Ἐπαρχίας μετά τά γεγονότα τῆς 18ης Μαρτίου 1943 τοῦ Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου Σωτηρίου Νικοπούλου πρός τόν Μητροπολίτη Σισανίου καί Σιατίστης Διόδωρο (25 Μαΐου 1943).¨
Δημοτικό Διαμέρισμα Πυλωρίου ή το Πυλώριον.
Το Πυλωρί πιστεύεται ότι είναι ένα αμιγώς καθαρό Ελληνικό χωριό όπου η ιστορία του χάνεται στα βάθη του χρόνου.Αυτό μαρτυρείτε θα μπορούσαμε να πούμε από την ίδια την ονομασία του χωριού η οποία είναι καθαρά ελληνική και η οποία δεν έχει αλλάξει,με τον τρόπο που έχουν αλλάξει την ονομασία τους τα περισσότερα χωριά της περιοχής μας μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας.πιστεύουμε δηλαδή ότι το χωριό προϋπήρχε και πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς και ότι οι κάτοικοι του ήταν Έλληνες Χριστιανοί που στην συνέχεια εξισλαμίστηκαν,και για αυτό τον λόγο όταν έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών μετά την Μικρασιατική Καταστροφή οι τότε κάτοικοι του χωριού που ήταν τουλάχιστον Μουσουλμάνοι στο Θρήσκευμα οδηγήθηκαν στην Τουρκία και εδώ ήρθαν Έλληνες του Πόντου.Οι καινούριοι κάτοικοι του χωριού προερχόμενοι από τον Πόντο και από την περιοχή της Οινόης του Πόντου ήρθαν εγκαταστάθηκαν στο χωριό,και συνέχισαν την ζωή τους από εκεί που την είχαν σταματήσει εξαιτίας της λαίλαπας του πολέμου,της καταστροφής που τους ξερίζωσε από την γη τον προγόνων μας.Σύμφωνα με μαρτυρίες των μεγαλύτερων σε ηλικία κατοίκων του χωριού,όταν ορισμένοι από τους πρόσφυγες από την περιοχή της Οινόης του πόντου ήρθαν στην περιοχή,κάποιοι από αυτούς έμειναν και κατοίκισαν το Πυλωρί και άλλοι κατέφυγαν στην περιοχή της Καστοριάς και εκεί δημιούργησαν ένα νέο χωριό και το ονόμασαν Οινόη Καστοριάς.όπως μου έχουν πει,τα παλιά τα χρόνια και όταν ο πληθυσμός και τον δύο χωριών θα μπορούσαμε να πούμε ότι φυλετικά ήταν πιο ομοιογενείς,οι κάτοικοι τόσο απο το Πυλωρί όσο και από την Οινόη της Καστοριάς συγγένευαν μεταξύ τους,και διατηρούσαν αυτήν τους την σχέση,σε όλες τις φάσεις της ζωής τους,στην χαρά στην λύπη,και σε ότι συνεπάγεται με αυτό που λέμε κοινωνική ζωή.Τώρα πια από ότι ακούω και εξαιτίας της πρόσμειξης του Ντόπιου με το Προσφυγικό στοιχείο,αυτή η συγγενική σχέση των κατοίκων από το Πυλωρί με τους κατοίκους από την Οινόη της Καστοριάς έχει πια με την πάροδο του χρόνου εξαλειφθεί.
Στην παραπάνω άποψή μας όσον αφορά στη ιστορία του χωριού στηριζόμαστε ακόμα στο ότι έχουν βρεθεί έξω από το χωριό χριστιανικοί τάφοι που πιστεύεται ότι χρονολογικά ανήκουν
στην πριν την Άλωση Της Πόλης περίοδο,και όσον αφορά στο εξισλαμισμό των κατοίκων, αν ανατρέξουμε στην ιστορία μας γενικότερα,θα δούμε ότι κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας εξισλαμίστηκαν στον Ελλαδικό χώρο πολλές περιοχές οι οποίες ήταν ποιο εύκολα προσβάσιμες και ελεγχόμενες από τους Οθωμανούς,ενώ στις ορεινές περιοχές που δεν μπορούσαν να τις ελέγξουν αλλά και δεν είχαν και καμία οικονομική σημασία κατέφευγαν οι χριστιανοί και έστηναν εκεί τα σπίτια του και τα χωριά τους.Επίσης θεωρούμε ότι κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας υπήρχε και πασάς στην περιοχή του Πυλωρίου,και αυτό μαρτυράτε από μια ονομασία μιας περιοχής του χωριού που φέρει το όνομα ''Του Πασά Το Μεζάρη''.
Μια και αναφερθήκαμε στη περιοχή της Οινόης του Πόντου σας παραθέτω εν συντομία το ιστορικό της περιοχής.
Οινόη
Πόλη της Μ. Ασίας στην ακτή του Εύξεινου Πόντου, κοντά στην Αμισό. Ανήκει στην περίοδο της αποικιακής εξάπλωσης κατά τους μεταλεξανδρινούς χρόνους, γνώρισε δε μεγάλη ανάπτυξη κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Κατά τους χρόνους των Κομνηνών ήταν πρωτεύουσα μιας από τις καλύτερες επαρχίες του κράτους. Αξιόλογα μνημεία είναι σήμερα λίγα λείψανα τειχών, ανάγλυφα των χρόνων του Χριστού, το μεσαιωνικό κάστρο της Ωριάς, που το χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι ως καταφύγιο και αφετηρία αποστασίας κατά της κυβέρνησης. Το 1838 η πόλη καταστράφηκε από πυρκαγιά. Η Οι. διέθετε στο τέλος του 19ου αι. 80 μεγάλα πλοία, από τα οποία τα 60 ανήκαν στους Τούρκους. Οι κάτοικοι, που κατά τους τελευταίους χρόνους ήταν περίπου 9.000, ασχολούνταν με το εμπόριο, την ξυλουργία, τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Τον Ιανουάριο του 1917 η Οινόη εκκενώθηκε και οι κάτοικοι διασκορπίστηκαν στις περιφέρειες της Νεοκαισάρειας.
Από την Live-Pedia.gr
Δημοτικό Διαμέρισμα Αξιοκάστρου-Οικισμός Κλήματος
ΤΟ ΑΞΙΟΚΑΣΤΡΟ
Το Αξιόκαστρο είναι ένα χωριό του Νομού Κοζάνης στο Βό'ι'ο και διοικητικά ανήκει στον Δήμο της Νεάπολης και μαζί με τον οικισμό του Κλήματος αποτελούν το δημοτικό διαμέρισμα του Αξιοκάστρου.Οι κάτοικοι και των δυο χωριών ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την γεωργία.Η παλιά ονομασία του Αξιόκαστρου είναι Σουλτάνη ενώ του Κλήματος Φουρκάτση,και τα δύο χωριά μετονομάστηκαν και αυτά με την σειρά τους ακολουθώντας την πολιτική που εφαρμόστικε από το τότε Ελληνικό Κράτος,του Εξελληνισμού των περισσότερων χωριών της Ελλάδος που έφεραν τούρκικα κυρίως ονόματα.
ΤΟ ΚΛΗΜΑ
Δημοτικο Διαμέρισμα Τραπεζίσας-Οικισμός Πανάρετης
H ΤΡΑΠΕΖΙΤΣΑ
Η Τραπεζίτσα μαζί με την Πανάρετη αποτελούν το Δημοτικό Διαμέρισμα της Τραπεζήτσας του Δήμου της Νεάπολης,και η περιοχή χαρακτηρίζεται από το φυσικό της περιβάλλον απαράμιλλου κάλους και ομορφιάς.
Η ΠΑΝΑΡΕΤΗ
O ΠΟΛΥΛΑΚΚΟΣ
Ο Πολύλακκος ιδρύθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και έφερε την ονομασία "Κίναμη". Η ετοιμολογία είναι συνδυασμός των λέξεων "εκεί ναμ' ". Για μερικούς το "ναμ'" προέρχεται από την τουρκική λέξη "ανάμι", που σημαίνει "κακό", γιατί εκεί είχε γίνει σφαγή από τους Τούρκους, ενώ για άλλους το "ναμ", που σημαίνει "νερό" στα τουρκικά, υποδηλώνει την ύπαρξη των πηγών που υπάρχουν στην περιοχή.
Σήμερα κατοικείται από 25 οικογένειες το χειμώνα, ενώ κατά τη θερινή περίοδο φτάνουν τις 35. Περίπου 35 άτομα έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, κυρίως Αμερική, Σουηδία και Γερμανία, υπάρχουν όμως και εσωτερικοί μετανάστες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου